<no title>

تا دامن کفن  نکشم  زیر پای  خاک                باور مکن که دست زد امن بدارمت

گر بایدم  شدن سوی هاروت  بابلی                 صد گونه  ساحری بکنم  تا بیارمت

محراب  ابروان بنما تا  سحر گهی                   دست دعا بر آرم ودر گردن آرمت

خواهم که پیش میرمت ای بیوفا طبیب               بیمار باز پرس که  در  انتظارمت

صد جوی آب بسته ام از دیده بر کنار             بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت

خونم بریز و از غم هجرم خلاص کن                 منّت  پذیر غمزه  خنجر گذارمت

میگیرم  و مرادم  ازین چشم  اشکبار              تخم محبت است که در دل بکارمت

گردیده  و دلم  کند آهنگ  دیگری                     آتش زنم در آن دل و بریده آرمت

یارم از کرم بر خود تا بسوز دل                      در پات دمبدم گهر از دیده بارمت

                      حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع تست                      

                       فی  الجمله   میکنی  و  فرو  میگذارمت